Całe pasmo Jury dzieli się na: Wyżynę Wieluńską, Wyżynę Częstochowską, Wyżynę Olkuską, Grzbiet Tenczyński i Rów Krzeszowicki. Na Wyżynie Wieluńskiej występują utwory typowo jurajskie, takie, jak pojedyncze wzniesienia wapienne (np. Truskolaska 302 m), skałki, jaskinie (np. w Wężach koło Działoszyna), przełomy rzek (Liswarta, Warta). Nie brak tam i form polodowcowych — wzgórz morenowych, które w północnej części nawet przeważają. W krajobrazie Wyżyny Częstochowskiej wyróżniają się liczne, ułożone równoleżnikowo pasma wzgórz, o wysokościach względnych przekraczających 100 m. Przeważnie zalesione, z licznymi skałkami, porozcinane dolinami, ciągną się przez kilkanaście kilometrów, np. Pasmo Smoleńsko-Niegowonic- kie. Nie opodal Podzamcza znajduje się najwyższe jurajskie wzniesienie, liczące 504 m. W okolicach Zawiercia i Myszkowa kuesta osiąga wysokość około 150 m. Odmienny charakter ma Wyżyna Olkuska. Dominuje tu płaska wierzchowina, porozcinana wieloma dolinami. Spotykamy liczne ostańce, a ich grupa koło Jerzmanowic — Skałka, osiąga wysokość 502 m. Skalne bramy zamykają głębokie na kilkadziesiąt metrów doliny. Dnem ich płyną potoki. W Dolinie Prądnika utworzono Ojcowski Park Narodowy. Zapadliskowe obniżenie — Rów Krzeszowicki oddziela Wyżynę Olkuską od Grzbietu Tenczyńskiego — kompleksu wzgórz, w większości zalesionych, ciągnących się od Krakowa po Chrzanów. Doliny tego regionu są mniejsze niż na Wyżynie Olkuskiej. Wysokość maksymalna — 401 m (Rudno).